به نظر میرسد انتخاب افراد برای حضور در شورای شهر، سختتر از انتخاب رئیسجمهور است؛ آنهم به دلیل کثرت نفرات و آشنایی کمتر با سوابق نامزدها. پس لازم است در گام نخست انتخاب، شاخصهای ذهنی خود را روشن کنیم. میخواهم برخلاف متنهای معمول، در این یادداشت به شاخصهایی اشاره کنم که هرگز نباید مبنای نظر و انتخاب ما قرار گیرد:
1- سن: مهم نیست نامزد انتخابی شما جوان است یا میانسال؛ جوان بودن برای حضور در شورای شهر نه جرم است نه فضیلت، آنچنان که سندار بودن نیز همینگونه؛ باید به قابلیت و توانایی افراد نگاه کنید و قاب نگاهتان را بیجهت به شناسنامه و تاریخ تولد آنان متوقف نسازید.
2- جنسیت: اینکه در فهرستهای انتخاباتی برای خانمها سهمیه معینی تخصیص میدهند و عموما از نگاه شهروند درجه دوم و یا فرصت رأیآوری به آنان مینگرند کار صحیح و انسانی نیست. اگر بهاندازه همه اعضاء شورای شهر، خانمهای مجرب و کارآزموده موجود است همه لیست را باید از آنان پر کرد و اگر هیچ خانمی در تراز انتخاب مطلوب یافت نشود، نیازی به سهمیه مقرر نیست. باید بیاموزیم حضور زنان (و البته مردان) در صحنه سیاست و اجتماع، باید فراجنسیت باشد.
3- نماینده منطقه بودن: مرسوم شده است در چینش فهرستهای انتخاباتی برای هر منطقه از شهر نمایندگانی را در نظر میگیرند که این روش نیز با اصل شایستهسالاری در تعارض است. در ساختار شهر جدید، مناطق ترکیبی یکپارچه و درهمتنیده دارند؛ آنچنان که مفهومی به اسم محله و گذر شأنیت سابق خود را ندارد. پس نباید در انتخاب خود منطقهای نگاه کنیم و هر نامزد باید سپهر پیوسته شهر را در نظر بگیرد.
4- حزب و پایگاه سیاسی: در درازمدت شورای شهر باید منزل نیروهای متخصص و بومی باشد. وابستگی به جریانات سیاسی یا اتصال به اردوگاههای حزبی، نمیتواند شاخصه خوبی برای انتخاب باشد. به همین دلیل است که در سالهای اخیر شاهد تولید فهرستهایی هستیم که دیگر نخ تسبیح آن، سیاست و عقاید جناحی نیست؛ فهرستهایی که ممکن است از جریانات گوناگون سیاسی در آن عضو باشند.
اگر این چهار شاخصه را از انتخاب خود حذف کنید به یکباره بسیاری از فهرستهای معرفی شده، جایگاه و نفوذ خود را از دست میدهند و شما میتوانید برای انتخاب درست، طریق صواب رابپیمایید،
انشاءالله.